Ons eigen kleine Auschwitz

Het liefst hadden we dit jaar al de halve tent verbouwt, maar dit jaar lijken we vooral de weg te plaveien voor volgend jaar. WE kijken rond bij andere huizen, doen ideen op en krijgen een beetje feeling met de capaciteiten en omgangsvormen van de Bulgaren.Maar bovenal is 2009 het diplomatieke jaar waarin we door de trage overheidsmolen moeten en banden moeten goedhouden/ opbouwen.
De relatie die we hebben met onze nieuwe buren is dubbel. Bij alles wat we doen hier in Trigrad worden we door haar bewoners met woord en daad bijgestaan, of we dat nu willen of niet. Zie de muppet show voor je met uit elke hoek, deur en raam een hoofd met een mening en twee ogen die op je vingers kijken.

Iedere man, bejaard of niet, is zelfbenoemd maestro in het een of ander en Peter en ik kunnen nergens aan beginnen zonder dat de spullen letterlijk uit onze handen wordt genomen. Geweldig handig en geweldig irritant.Geweldig handig daar ik niet handig ben en deze 'echte mannen' het klusje vaak wel even klaren. Zeker ook op het gebied van de communicatie is de hulp zeer welkom. Zeer irritant daar het heel lastig is deze meastro's het werk naar jouw zin te laten doen. Het is ons al duidelijk geworden dat we bij alles wat we uitbesteden moeten opletten dat het werk netjes en nauwkeurig gebeurt. Stevig, warm en droog zijn doorgaans de belangrijkste criteria hier en dat iets ook mooi moet zijn is niet vanzelfsprekend (er bestaat niet voor niks een woord in het Bulgaars dat goedkoop, maar van slechte kwaliteit betekent).

Het plaatsen van een tuinhek was een mooie eerste oefening. Het gaat om een tijdelijk hek, het hoeft dus niet mooi, maar het vinden van een goede locatie en het bouwen van het hek anzich was al oefening genoeg.

Verdeling van land is altijd en overal gevoelig, documenten of niet. ook hier roept ons stukje Trigrad niet alleen positieve reacties op. Het huis, en daarmee ook het land (+/- 500m2) staan al dik 10 jaar leeg en dus zijn de buren het huis gaan gebruiken. Bij aankomst stonden de wekpotten in de 'kelder', de koeien in de tuin en liep de doorgangsweg van koeien en mensen over onze grond. Tja en dan sta je daar met je skitsa waaruit blijkt dat dit alles van jou is. What to do?

Om te beginnen maar eens de spullen uit het huis zelf. Dat ging redelijk makkelijk. 'Slechts' drie dagen had de onderbuurvrouw (we wonen in de bergen) nodig om haar voorraad uit ons huis te verwijdereb. Dan de koeien. Peter en ik hadden in eerste instantie bedacht dat we die nog wel een jaartje in onze tuin zouden laten grazen, maar na alle stront en rotzooi met hulp van veel buren uit en om he huis te hebben verwijderd, was een hek om een nieuwe invasie te voorkomen toch nog niet zo'n gek idee.

Maar dan, de locatie van hek. Dit was dagenlang onderwerp van gesprek binnen Trigrad. Of ik nou naar huis, de winkel of het hotel liep, er was altijd wel een (0n)bekende die een verhaal tegen me begon af te steken over deze lastige situatie en de enige mogelijke goede locatie. De enieg mogelijke locatie was uiteraard voor iedereen anders. Ons land loopt tot het huis van de buren, die dit zonder toestemming hebben uitgebouwd tot op de grens. De weg voor enkele buren, al dan niet met kar, en meerder koeien loopt daardoor over onze grond. Niet alle buren mogen elkaar even graag, en sommige zagen hun kans om met het sluiten van de weg mensen voor altijd buiten te sluiten.Anderen wilden slechts van de koeienstront af en pleitten voor een weg van 1meter die wel mensen, maar geen koeien toe zou laten. Weer anderen wilden uiteraard zo groot moegleijk stuk land open laten. Al deze meningen werden telkens met veel bombarie met elkaar uitgewisseld. Bulgaren hebben minstens zo veel temperament als Italianen. een gesprek lijkt al snel een ruzie en een ruzie niks minder dan oorlog. Er wordt geschreeuwd, vuisten gebald, met stokken gezwaaid en zelfs met stenen gegooid. Peter en ik staan erbij en kijken erna, zoeken steun en rust bij elkaar, ernaar uitziende 's avonds met lekker eten en rakia emotie en argumenten van een elkaar te scheiden.

We hebben uiteindelijk lekker op z'n Nls een compromis gezocht. Dus niet de politie ingeschakeld, niet het kadaster verandert en niet mensen uitgesloten. We geven een weg van 2 meter in totaal z0'n 40 m) aan de bewoners in gebruik). Dit wordt eenrechte weg die niet meer zoals nu voor ons huis langsloopt. De buren hebben een jaar om deze rechte weg te aan te leggen. Volgend jaar komt er een muur. Dit jaar dus sleechts een tijdelijk hek dat ons land, maar niet de doorgangsweg afsluit.

Na al het gezeik rondom het vinden van een geschikte locatie, is het maken van het hek een feest waarbij de vaardigheden, hulpvaardigheid en vindingrijkheid van de buren samen komen. Van het hout dat nog in onze tuin lagen worden palen gemaakt en met de kromme roestige spijkers die Peter en ik eigenlijk wilde weg gooien worden de stukken hek die verschillende opa's en oma's nog in hun schuur hebben liggen aan elkaar gemaakt. De boel wordt afgemaakt met roestig prikkeldraad en zo ontstaat dan uiteindelijk een afgrijselijk maar stevig tuinhek, ons eigen kleine Auschwitz..

liefs Kris